Ondertussen in Malawi...

Goedemorgen , Een flauw zonnetje, licht bewolkte hemel en een zachte bries … Ideaal weer voor een dagje relaxen. But first things first; een verslag schrijven van de eerste week. Zaterdag na een lange vermoeiend reis aangekomen. Het begon al in Zaventem waar we meer dan drie uur in het vliegtuig hebben gezeten zonder een meter te rijden, laat staan vliegen. Net zoals vorig jaar waren er problemen om de vleugels van het vliegtuig te “de-icen”. Twee machines beschikbaar voor tientallen vluchten … Je zou denken dat ze in België toch wel dat beetje sneeuw aankunnen … Het voordeel aan dat lange wachten op Belgische grond was wel dat onze wachttijd in Adis Abbeba met drie uur verkortte. En aangezien wachten daar helemaal geen pretje is, was het bijna een win-win ! Zondag een grote wandeling gemaakt om te acclimatiseren. Eigenlijk iets tè veel gewandeld wat stijve kuiten tot gevolg had de day-after. Op de wandeling een jonge man ontmoet. Overstuur en in tranen. Een student die in de kerk zat en daar het bericht had gekregen dat zijn vrouw en baby gestorven waren bij de geboorte .Het is de gewoonte dat de vrouw dan bij haar moeder gaat wonen zeker als de echtgenoot werkt of studeert . In dit geval helemaal in het uiterste zuiden…. De man had 8OOO Kw nodig om zijn transport te kunnen betalen ….. 10€ … een maandloon. We hebben hem geholpen en gezorgd dat hij een bus kon nemen om naar zijn familie te gaan. Zijn stilletjes verder gewandeld, in gedachten verzonken. Maandag begon het echte werk. Bezoek aan het schooltje waar ik met open armen ontvangen werd. Uitbundige begroetingen en knuffels. Daarna de verplichtte meetings met chiefs, comités en coördinators . Duurt al vlug heel de voormiddag . Iedereen krijgt dan de kans om vragen te stellen, opmerkingen te geven, ….. waarmee wij dan aan de slag kunnen om oplossingen te zoeken tegen het einde van ons bezoek. Dat gaat van de vraag naar meer poppen om te spelen tot problemen om betalingen rond te krijgen van bijvoorbeeld “firewood” De prijs van brandhout is zeer onderhevig aan het weer. Nu in het regenseizoen stijgt de prijs enorm met alle problemen van doen. Eerste taak voor Bruno maandag is dan ook om een duidelijke planning op te stellen voor aankoop van brandhout, te zoeken naar extra opslagruimte zodat er een constante komt in de prijs. Ook de voeding van de schoolkinderen vraagt om een andere aanpak. Variatie in de voeding vraagt een duidelijke planning van aankoop, rekening houdend met de opslagmogelijkheden, bewaartijd en transport …. Ook voor Bruno. Er ligt hier een heel lijstje te wachten dat hij met de betreffende verantwoordelijken moet doornemen en bespreken. Wat ik doe buiten het noteren van agendapunten voor Bruno ? Ik ga elke ochtend naar school om les te geven in de klas, van 8.00 tot 11.00 . Dan eten de kleuters en daarna gaan ze naar huis. Ik blijf ter plaatse om de activiteit van de namiddag voor te bereiden, zijnde het bezoek aan de weeskinderen. 200 weeskinderen in 9 dorpen. Alle kleding die wordt meegebracht vanuit België ligt in het schooltje . A.d.h.v. een lijst met naam en leeftijd maak ik een pakket klaar voor de wezen van het dorp dat ik die namiddag bezoek. Voor ieder van hen een kledingstuk én een verrassing ….voor alle aanwezige kin deren: 500 pakjes koekjes gekocht !! En daar kom ik waarschijnlijk niet mee toe ... Voor deze bezoeken die met de fiets gebeuren heb ik altijd mijn coördinator/tolk bij : om de weg te wijzen, om te helpen dragen en om te tolken …. Volgende week één extra hulp, Bruno, ene die veel kan dragen ! In de dorpen zie je hoe hard het leven hier is. Zo is er in Kachingwe een mama met een jongetje van een jaar of drie met een enorm waterhoofd. De moeder was naar de verzamelplaats bij de chief gekomen om me te kunnen zien. Op die momenten ben je ongelooflijk machteloos en kan je niet veel méér doen dan een mooi broekje uitkiezen en aan haar geven. Een extra pakje koekjes …. En dan voel je je zò slecht… omdat de situatie uitzichtloos is. Zowel moeder als kind worden gemeden door de gemeenschap. Je vraagt je af waar de mama de kracht haalt om haar kind nog aan de borst te leggen. Zolang ze dit doet zal het jongetje ook in leven blijven … Hij zal geen vast voedsel kunnen eten omdat kauwen en slikken zeer moeilijk is …. Nooit kunnen zitten, kruipen, lopen …. Altijd bij de moeder op de rug .Hoe lang nog ….. Ik hoop voor hem dat zijn lijdensweg niet tè lang meer duurt. In Padoko werd er gedanst ! Door de vrouwen van het dorp. Tot een fameuze regenbui roet in het eten gooide. Met bakken viel de regen naar beneden ! Een vrouw nam me bij de arm en gebaarde me in haar hut te komen schuilen. Pikdonker ! De eerste vijf minuten zag ik geen hand voor mijn ogen, daarna kon ik alles rond mij gadeslaan. Een vrouw of vijf met enkele kindjes waren mijn gezelschap. Er werd niets gezegd, alleen de regen die de stilte doorbrak …. Wachten tot het over was. Als afscheid een warme handdruk en een welgemeend `zikomo kwambiri`. En ik terug mijn fiets op, door de plassen, met de geur van fris nat groen ….. Ah ja, ik heb een vriendje op school . Rozinsky . Jongetje van net geen twee jaar dat in de buurt van de school woont. Elke ochtend staat hij aan de office op mij te wachten en geen moment wijkt hij van mijn zijde. Hij gaat mee in de klas en blijft daar braaf op een stoeltje zitten en komt af en toe eens aan mijn rok trekken of mijn hand vastnemen … In de office kijkt hij hoe ik alle kleding sorteer en kiest dan elke dag een ander speelgoedje uit om mee te spelen. Als ik vertrek geeft hij het netjes terug. Tiona na mawa , zeg ik dan . Tot morgen ! Tot morgen ! Tot een volgend verslagje ! Warme groeten, Danielle