Werkbezoek februari 2020 Malawi - deel 1

Dinsdag, 25 februari 2020

Ook dit jaar ben ik half februari voor weer drie weken naar Malawi vertrokken. Zaterdag 15 februari liep ik onder een flauw zonnetje over de tarmac naar het luchthavengebouwtje waar enkele heren in witte schorten, gewapend met water en zeep en een koortsthermometer ons stonden op te wachten. Coronavirus, weet je wel … Ik kon met moeite een opkomende lachbui onderdrukken maar volgde gedwee de instructies. Best niet te veel opvallen als je aankomt, kwestie van zo snel mogelijk de douanecontrole te passeren. Mijn vaste taxichauffeur stond me, zonder mondmasker, en met een brede glimlach op te wachten. “ Welcome back Daniella“ ! Er zijn nog zekerheden in het leven …. Zoals het bijwonen van allerlei ‘meetings’ tijdens de eerste week hier. Het programma moet worden voorgesteld aan de ‘chiefs ‘van de negen dorpen, de boeren van onze voedselbank brengen verslag uit van de voorbije maanden, de coördinators overlopen dringende zaken die moeten gebeuren, de cooks en cleaners brengen me graag op de hoogte van de prijsstijgingen op de markt, de aannemer komt langs om me te wijzen op de noodzaak van schilder- en verbouwingswerken, en de leerkrachten willen wel een nieuw uniform, … Op één van die meetings vertelde Mister Moffolo de ‘director‘ van de CBO ( = een overkoepelende organisatie over de 9 dorpen ) het volgende verhaal. “Op een afgelegen stuk land van het dorp, over de rivier, stonden nog twee kleine huisjes… In één van hen woonde een moeder met een jong kind, in het andere huis wat verder weg, woonde een oude man. Het leven aan de rivier was moeilijk en hard en de jonge vrouw droomde van een betere toekomst aan de overkant. Ze had de oude man al dikwijls over haar plannen verteld en op een avond ging ze naar hem toe om afscheid te nemen. Die nacht echter stormde en regende het zo erg dat de anders rustig kabbelende rivier veranderde in een woeste stroom. De oude man stelde de jonge vrouw voor om te proberen de rivier alleen over te steken en het kind bij hem te laten. De moeder weigerde. Ook toen hij voorstelde dat híj het kind op de rug zou dragen om zo te proberen samen de overkant te bereiken, weigerde de moeder. Zij vond de man te oud en was zo zeker van haar eigen kunnen dat ze aan de overtocht begon, met het kind in een draagdoek op de rug. De stroming was zó sterk dat moeder en kind werden meegesleurd in het zwelgende water en beiden verdronken.” Er zijn nog zekerheden, ook hier … Na het verhaal komt de wijze les. Mr. Moffolo vervolgde : “Jullie hier zijn allemaal de moeder en het kind dat jullie op de rug dragen is het Samalaproject. Jullie zijn samen verantwoordelijk voor het project. Wees niet koppig of eigenwijs en luister naar de goede raad van de oprichters. Geef hen jullie vertrouwen en neem geen onnodige risico’s, maar werk samen in overleg en steek enkel de rivier over als je je gesterkt en gesteund voelt.

Een mooi verhaal waar ik de laatste dagen wel eens aan moest denken, toen ik in de dorpen over en door plassen en kleine waterstroompjes stapte. Het is regenseizoen nu en het heeft hier al elke dag geregend. Het water valt regelmatig met bakken uit de hemel. De anders stoffige zandwegen zijn op sommige plaatsen herschapen in één grote poel. Moeilijk om door te komen met de auto of met de fiets. Te voet dan maar … Ik versta nu in ieder geval waarom ze zo gretig zijn naar plastic regenlaarzen … Vandaag is het nog niet gestopt met regenen. Uitzonderlijk, zit ik binnen te schrijven en probeer de kilte van me af te houden. Lange broek, dikke trui en warme koffie. Het gevoel blijft : kil en troosteloos. En ik weet het zeker …. Hoe veel erger is armoede als alles er nat en verregend bij ligt. Of vergis ik me ? Deze voormiddag op school zongen de kleuters even luid, glimlachten ze even breed als anders. Hun oogjes schitterden toen ze het kleurig gestempelde tekenblad mee naar huis mochten nemen. Het blad dat wij voor alle zekerheid dubbel vouwden … Stel je voor dat de kleuren verregenen … Er zijn nog zekerheden …. Een zon aan een blauwe hemel of een grijze, trieste lucht … voor kinderen maakt het allemaal niet zo veel uit . Stempelen doe je sowieso in de klas, de voetbal blinkt net iets mooier als hij nat is, het bord pap smaakt even lekker en als de school uit is dan lopen we lekker door de waterplassen naar huis … Water is noodzaak in Afrika, in Malawi. De oogst lijkt hier veelbelovend dit jaar. Maar dan mag het wel stilaan gaan stoppen met regenen anders rotten de maiskolven op de plant. En hopelijk blijven ook de sprinkhanen waar ze zijn; ten noorden van Malawi. Dat zijn zorgen voor morgen. En morgen wordt er zonnig weer voorspeld, 24 ° en geen regen. Die komt pas in het weekend weer. Er zijn nog zekerheden …