NIEUWSBRIEF SEPTEMBER 2024

Turnhout, 9 september 2024

Zoals ik schreef in de nieuwsbrief van juli zouden wij ons verblijf afsluiten met de proclamatie van onze kleuters.

Donderdag 25 juli was hun dag. Een hoogdag voor kleuters en ouders zo zou blijken.

Om 10 uur liep de open hal gestadig vol met vooral moeders en grootmoeders. Er was een sfeer van vrolijke zenuwachtigheid, best te vergelijken met die van onze traditionele schoolfeesten.

Onze kleuters deden een ingestudeerd dansje of zongen samen een lied.

Ook de leerkrachten voerden toneeltjes op. Die toneeltjes zijn er bij elke gelegenheid in Malawi en zijn voor hen een manier om aan het publiek een verhaal te vertellen of een boodschap mee te geven. Je ziet het bij huwelijken, begrafenissen, campagnes over familieplanning of aids …  Hier op onze school werd aan de ouders uitgebeeld waarom onderwijs zo belangrijk is voor de toekomst van de kinderen. Hilarisch was de becommentarieerde ingebeelde voetbalmatch waarin alle doelpunten werden gemaakt door Bruno en Daniella.

Tussendoor zorgde een lokale DJ met geluidsinstallatie voor veel te luide muziek.

Het serieuzere gedeelte begon met de klassieke speeches en dan de eigenlijke proclamatie.

Per klas werden alle leerlingen naar voor geroepen, in volgorde van hun resultaat. Typisch Malawees en gebeurt op elke school. Een systeem waar wij in België al lang van zijn afgestapt.

De drie eersten van de klas krijgen een gevulde geschenkdoos, de anderen een kleurboekje of schrift en potlood, koekjes …

Wij hebben besloten om vanaf dit schooljaar voor de drie besten van de 5-/6- jarigen het schoolgeld, uniform en schoolgerief te betalen in het eerste en tweede leerjaar.

Kwestie van te proberen deze kinderen enige zekerheid te geven om op de lagere school te kunnen starten.

De taferelen die zich afspelen na elk proclamatiegedeelte kan je je niet voorstellen.

Uitzinnige moeders die hun kinderen in de lucht steken, ermee ronddansen en overladen met geschenkjes: snoep, frisdrank, chips, … Mensen die weinig of niks hebben willen dan aan de hele gemeenschap laten horen én zien hoe geweldig hun kind wel is.

De leerkrachten delen in de glorie en krijgen geld toegestopt.

Het is eigenlijk pochen tegen elkaar op en het voelt voor ons toch wel ongemakkelijk aan.

Als iedereen aan de beurt is geweest, dan barst de muziek en het feest los.

Het was ondertussen 15 u geworden en na afscheid te hebben genomen zouden we naar “huis” rijden om onze terugreis naar België de volgende dag voor te bereiden.

Zouden we ….

We zaten net in de auto wanneer enkele vrouwen naar ons kwamen toegelopen.

Wij stapten terug uit en luisterden naar hun verhaal.

Het verhaal van Sarah, een meisje van vier uit Kachingwe.

Het was winter en, na zonsondergang, koud in de dorpen.

De avond van 6 juli zocht Sarah samen met familie en buren de warmte op rond één van de vele vuren tussen de huisjes. Haar schooluniformpje had ze uitgetrokken en vervangen door een stuk ‘chitenge’* dat ze om zich heen had geslagen. Op een of andere manier kwam ze té dicht bij het vuur waardoor haar doek vuur vatte. Een kleine brandende toorts.

Nog diezelfde avond werd er met haar naar de kliniek van de missiepost gegaan om hulp. 

Onder het motto ‘geen geld, geen hulp’ werd ze daar doorgestuurd!

Een verderop gelegen hospitaaltje gaf wat zalf ... die dezelfde avond al was opgebruikt.

Als hulp van buitenaf wegvalt zijn de mensen op ‘traditionele geneeswijzen’ aangewezen.

In dit geval insmeren met honing en kruidenmengsel en afdekken van de lucht met klei.

Sarah werd in de hut op een rieten matje gelegd, zonder kleding met enkel een doek over zich heen.

Zo vonden wij haar 19 dagen later.

Een klein meisje, wezenloos door de hoge koorts en de onmenselijke pijn.

Derdegraads brandwonden. Volledige rechterarm en hand, rechterdij en bovenkant rug.

We zijn onmiddellijk met haar naar een privékliniek in Matawale gereden.

De arts daar vertelde mij met uitgestreken gezicht dat het geen zin had om nog enige behandeling op te starten. Alles was volledig ontstoken, ze had zeker tetanus opgelopen… en zou dit waarschijnlijk niet overleven. Hij wilde wel wat paracetamol geven tegen de pijn …

Na een verhitte discussie én de garantie dat wij voor alle kosten zouden instaan kwam er schot in de zaak.

Meer dan drie uren zijn ze met Sarah bezig geweest en het was al donker toen we met haar terug naar het dorp reden. We hebben haar terug op de grond gelegd, op een dikke dubbelgevouwen sweater van Bruno, een chitengedoek over haar gelegd en zijn vertrokken.

Twee van onze leerkrachten en onze coördinator zouden erop toezien dat de medicatie en verzorging verder goed zou verlopen. Gedurende meer dan een maand zal met haar om de twee dagen teruggegaan worden naar het ziekenhuis voor verzorging.

(* bont gekleurde stevige doek, meestal uit katoen )

De genezing verloopt echter niet goed en twee weken geleden is er doorverwezen naar een “specialist” in het ziekenhuis van Zomba.

Er is dringend een huidtransplantatie nodig maar eerst is er gestart met medicatie voor een betere doorbloeding. We wachten in spanning af en blijven de kosten betalen.

Volgende week maandag zal er voor Sarah geen eerste schooldag zijn in onze Samala School.

Voor alle andere 125 kleuters begint 16 september het nieuwe schooljaar.

De klassen worden momenteel herschilderd, de nieuwe zandbak is klaar, de speeltuigen zijn hersteld, de open hal opgefrist. De leerkrachten zullen blinken in hun nieuwe uniform.

Iedereen is er klaar voor.

Ik hoop zó dat het ook met Sarah goedkomt.

Warme groet,

Danielle